De volgende afspraak was pas met 14 weken. Dus gewoon weer vijf weken verder. Dat is toch best een lange periode als je het kind nog niet voelt, het hartje nog niet hoort met de angelsound en je zoveel verhalen hoort van mensen waarbij het niet goed afloopt.

Met moeite hebben we het gered en hoe meer de dag naderde hoe spannender het ook allemaal word. Omdat mama geen last heeft van haar zwangerschap is het ook niet te zeggen of alles goed gaat. Heel veel vrouwen moeten overgeven of hebben last van andere kwaaltjes aan het begin maar met mama ging het allemaal hetzelfde als met Kaye. Helemaal niets dus, op een beetje zere benen met slapen gaan na dan.

Dan stap je die wachtkamer binnen en moet je dus wachten. Vaak loopt de afspraak van de vrouw die voor je aan de beurt was nog even uit. Dus je zit nog wat langer te wachten. Dan gaat de deur open en denk je aan de beurt te zijn.

Niet dus want eerst werd er nog even een collega bijgehaald om te kijken of haar diagnose wel helemaal klopte. Dus je zit nog langer te wachten. De spanning word echt bijna ondraaglijk. Kaye zat ondertussen overal aan en had er wel weer genoeg van om daar te spelen.

Uiteindelijk ben je dan dus toch aan de beurt en krijg je eerst het standaard gesprekje met hoe het gaat enzo. Daarna is het dan eindelijk zover. Want ze snapte wel dat we in spanning zaten dus ze zou ons wel even van die angst verlossen. Is ze dus echt wel even aan het zoeken voor ze hem vind. Nou dat is ook echt geen leuk moment.
En dan als je het geluid hoort van het hartje. Het is zo’n gevoel van opluchting en blijheid. Je word er gewoon helemaal stil van. Geweldig om te horen dat er zoiets groeit en leeft. Dan is het alweer jammer dat je er nog een tijd op moet wachten!

Gelijk datum geprikt voor de 20 weken echo. Dus hopelijk is dan ook alles weer net zo goed als het nu ook is verlopen.