Na weken lang staan en weer vallen is het eindelijk zover. In eerste instantie aan de hand maar nu ook los. Even over dat dode moment heen en nu kan ik eindelijk echt lopen. Af en toe gaan de benen nog wel eens even iets sneller dan ik kan.

Mijn broer vond het erg leuk dat ik kon lopen maar nu ik hem overal achterna ren en ook bij die plekjes kan waar hij dacht dat zijn spulletjes veilig stonden is het een beetje anders. Stiekem gaat ie me altijd omduwen. Zo stevig sta ik nou ook weer niet op mijn pootjes!