De krampjes hielden dus wel een beetje aan en mama besloot om half 10 maandagavond om maar eens iets aan die krampjes te gaan doen. Aangezien mama het idee had dat de ontlasting niet zo goed was ging ze maar eens even een slokje wonderolie nemen. Dat is normaal gesproken een perfect middel om de ontlasting op te wekken.

Nou in dit geval werkte dat dus niet zo lekker mee. De laatste keer dat mama het had gebruikt zat ze gelijk de hele avond op het toilet en nu werden de krampjes alleen maar heviger. Toen papa en mama om 00:00uur het voor gezien hielden en maar lekker naar bed gingen was het nog altijd niet afgelopen. Zelfs een lekker warme kruik mocht niet baten.

Ondertussen was papa in slaap gevallen terwijl mama toch behoorlijk met zichzelf in de knoop zat. Eigenlijk leek het ook ineens niet meer op krampjes maar op heel wat anders. Het leek een beetje op voor- weeën. Het werd ook echt steeds heftiger dus van slapen kwam voor mama niet zoveel meer. Papa moest de dag erna gewoon weer werken en daarom vond mama het ook niet echt nodig om hem wakker te maken. Mama ging gewoon een paar keer uit bed om wat te drinken en even wat te lopen of rustig op het toilet te zitten. Niet heel erg slim natuurlijk van mama maar wel heel erg lief.

Uiteindelijk was het een uur of half 5 en toen werd toch papa wakker en die vroeg zich gelijk af waarom mama toch zo onrustig was. Mama zat helemaal te puffen en dat was wel even erg vreemd. Daar had papa niet op gerekend, hij dacht dat mama last had van haar astma dus hij wilde haar medicijnen gaan halen.

Al snel bleek er toch iets heel anders aan de hand te zijn. Dus de tv aan gezet en het even rustig aan gekeken. Het werd alleen maar erger en mama was druk bezig met de tijd bij houden. Intussen zat er redelijk weinig tijd tussen en was het 7uur geworden. Hoogste tijd dus om oma te bellen want die zou samen met opa dan je broer komen halen. Het leek papa en mama niet zo handig als je broer erbij zou zijn als de weeën wel heel erg werden.

Ondertussen was de verloskundige ook langs geweest en omdat het met je broer allemaal zo snel ging werd gelijk de kraamzorg gebeld en werd er een nieuwe afspraak gemaakt voor 9uur. Kwart over acht ging de deurbel, de kraamzorg. Normaal gesproken te laat om überhaupt soms de bevalling mee te maken. Nu al aanwezig voor de vliezen waren gebroken en er persdrang was.

In principe zou om 9uur dan de verloskundige komen en even kijken hoe het ervoor stond met de baarmoedermond. Als die rijp genoeg was zouden ze de vliezen breken. Toen de verloskundige kwam voelde ze gelijk even hoe of wat. De ontsluiting bedroeg 3 centimeter en de baarmoeder zat best wel diep maar mama hoefde zich niet druk te maken want vandaag was de dag. Mama zou gaan bevallen. Omdat er een aantekening was gemaakt van de geboorte van je broer bleven ze zitten. Ze inderdaad want het ging om een verloskundige en een stagaire. De kraamzorg (Jenny) had het zich intussen gemakkelijk gemaakt op de bank. Lekker kletsen met een bakje koffie. Nog een beetje wakker worden zeg maar. Dat hadden de verloskundigen ook wel nodig. Die hadden namelijk nachtdienst gehad en ze hadden niet echt veel kunnen slapen. Beter gezegd helemaal niet.

Zo verstreek langzaam maar zeker de tijd en er werd nog maar eens even gevoeld. Besloten werd om de vliezen door te prikken zodat alles nog even werd geforceerd. In de meeste gevallen zet dan de bevalling gelijk door. Omdat de ontsluiting nu toch niet echt wilde vlotten werd daar toe besloten. Na het doorprikken werd weer gewacht. Intussen was het elf uur geworden en waren de weeën wel wat heftiger geworden maar nog steeds niet constant of de hele tijd hevig. Af en toe was mama zelfs bang dat het opgehouden was. Gelukkig waren de vliezen gebroken bedacht ze zich dan. Want als de vliezen zijn gebroken is de kleine er in ieder geval binnen 24 uur.

Omdat de verloskundigen wel zin hadden om wat te eten en even een momentje voor zichzelf besloten ze maar even voor een paar uurtjes naar huis te vertrekken. Dit tot grote teleurstelling van mama want die had wel gelijk door dat ze het niet zo positief in zagen. Er moest toch echt wel wat gebeuren wilde je komen. Mama werd er helemaal depri van. Helemaal toen ze net voor ze weg gingen nog maar eens even voelden en je net een centimeter ontsluiting erbij had gekregen.

De kraamzorg hebben we toen maar gauw van wat broodjes voorzien en gelukkig was ze gek op koffie. De verloskundigen waren weg en de moed zakte mama steeds verder in de schoenen. Want in plaats van dat de weeën heftiger waren… zakte het bijna helemaal weg. Dat duurde gelukkig maar een uurtje want toen begon het toch door te zetten. Zij het langzaam maar wel eindelijk echt goede weeën waar mama niet blij van werd. De wee die erna kwam was wel een stuk zwakker maar daarna kwam gelijk weer een flinke.

Flinke weeën moet je hebben want anders komt de ontsluiting niet echt door zetten. Het begon eindelijk ergens op te lijken en toen de verloskundige om 2 uur weer terug kwam was het helemaal raak. Eindelijk, eindelijk, eindelijk was iedere wee die je kreeg een echte goede wee. Het begon eindelijk ergens op te lijken. De verloskundigen en de kraamzorg waren erg opgelucht.

Ondertussen had opa al een paar gebeld waarom we nou nog niet hadden gebeld wat het was geworden. Hij geloofde het eigenlijk niet dat oma zei dat het nog altijd niet zover was. Pake en beppe waren ondertussen ook al in Zeist gearriveerd want die hadden verwacht dat tegen die tijd de kleine ook geboren zou zijn. Jij had alleen andere plannen maar het leek er wel op dat je nu eindelijk een eindtijd in gedachten had.

De tijd stond op 5 voor 4… en jawel hoor. Mama mocht persen! Eindelijk genoeg ontsluiting. Voor mama begon de grote finale. Iedereen zat in spanning en het werd nu erg pittig. De persweeën waren ook gelijk mega krachtig. Mama had de kracht niet om met iedere wee vol mee te persen en koos zorgvuldig haar momenten. En jawel hoor, na een paar flinke persen en het nodige gekrijs was het zover. Om 16:05 kwam je ter wereld. Je begon gelijk te huilen ook al was je wel een beetje blauw. De apgar scores waren net als met je broer gelijk 9-9-10.

Oma schrok van zichzelf toen ze zei: het is een jochie! Iedereen moest lachen van ontlading. Daarna bood oma gelijk haar excuses aan want ze wilde eigenlijk dat mama het gewoon lekker zelf had gezien. Je werd op mama’s borst gelegd waar gelijk rekening werd gehouden met de navelstreng die van je broer erg kort was. Dus eigenlijk kwam het er op neer dat je op mama’s buik werd gelegd. De vraag die daarna op ieders lippen branden was natuurlijk hoe je ging heten.

Met trots zeiden papa en mama tegelijk: Yahro Cornelis Sikma.

Hoe papa en mama het uitspraken en hoe daarna iedereen dacht dat het geschreven werd bleek toch wel erg veel verschil in te zitten. Het zal even duren maar iedereen raakt er vast wel aan gewend.  De kraamzorg was allang blij dat het werk nu eindelijk kon beginnen (of eigenlijk natuurlijk vanaf het echte bevallen begonnen was) en had het aardig druk. Mama had namelijk een beetje veel bloed verloren en was nog steeds aan het verliezen.

Ondertussen waren de controles begonnen en je bleek 2860 gram zwaar te zijn en je werd geschat op 48 centimeter. Niet zo heel erg groot dus maar wel mooi in verhouding. Echt een super lief teer poppetje. Een bevalling van zeg maar 00:00uur tot 16:05.. dat is toch erg pittig. Gerekend vanaf het breken van de vliezen kom je uit op een uurtje of 7. Ook erg veel omdat de verwachting is dat de 2^e een stuk sneller zal komen omdat de weg al vrij gemaakt is. De kraamzorg had hier nog erg opbeurende woorden over. Ze zei namelijk dat het 9 van de 10 keer ook zo is dat het sneller gaat.

Het wachten was nu op de nageboorte. Zodra de nageboorte er ook was, wat gelukkig heel soepel ging, gebeurde er nog iets. Iets wat we dus hier dus echt op moeten schrijven is het volgende.

De nageboorte was eruit en mama bloedde nog flink. Dat was natuurlijk erg gevaarlijk en er moest wat aan worden gedaan. De verloskundige had met het toucheren en het losmaken van de baarmoedermond mama af en toe wel een beetje pijn gedaan maar het ergste moest nog komen.

Opeens kwam er een grote spuit uit de tas en mama had zoiets van “wat krijgen we nou”. Het was de stagaire die prikte en ze zei eigenlijk ook niks. Ze waren echt even met hun werk bezig en moesten er voor zorgen dat het niet erger werd. Dus de spuit werd gereed gemaakt, mama’s been werd even een beetje schoon gepoetst en toen begon het. Het been werd strak getrokken en het was pats. Zo, wat ben jij gemeen vloekte mama half. Die was er echt niet blij mee. Daarna gebeurde het ergste en eigenlijk wel het leukste.

Mama was van alle opwinding en na het doorknippen van de navelstreng door papa en het lekker op de borst hebben van de kleine zo moe. Toen kwam voor haar het moment om maar even de rust te pakken en lekker de ogen te sluiten. Even een lekker dutje doen dacht mama. Nou de kraamzorg dacht er iets anders over en gaf haar een volle mep in het gezicht. Een beetje verbouwereerd keek mama op. Half verontschuldigend zei mama dat ze gewoon even wilde slapen. Dat haar werk er op zat en ze daar even van wilde genieten, alleen dan wel met haar ogen dicht.

De verloskundigen moesten daarna gauw weg want verderop in de straat was ook een kleintje die ter wereld wilde komen. Opa was intussen met je broer aangekomen. Weer heel mooi om te zien hoe klein zo’n grote beer dan ineens word. Opa was weer helemaal aangeslagen van zoiets moois en kleins en teers. Je broer wist niet helemaal hoe die het had. Als er over de baby werd gesproken liep hij iedere keer naar het bed en ging aan mama haar buik voelen. Maar ja, daar zat natuurlijk geen baby meer in. Voor jou had hij niet zoveel oog. Het was meer alsof hij even een lief klein jochie op bezoek had die straks weer mee ging met 1 van die vreemde mensen in huis.

Pake en beppe kwamen daarna ook nog even om jou te bewonderen en je zag beppe ook helemaal stralen net als iedereen die dag. Oma vond het ook geweldig om dit weer mee gemaakt te hebben ook al vond ze het wel heel erg moeilijk dat mama soms zoveel pijn had. Helaas kun je daar niet zoveel aan doen.  Papa kan zich er niets bij voorstellen maar het moet heel veel pijn doen. Maar goed dat je er iets moois voor terug krijgt.

In de loop van de avond toen de kraamzorg er ook nog zat kwam ineens een stem van het bed af. Het was mama die ineens heel verbaasd zei: “Ze sloeg me gewoon”! Nou je kon papa en de kraamzorg echt opvegen. We lagen helemaal dubbel om deze opmerking van mama. Echt een kroon op een fantastische dag waar we weer een super gezond en mooi wonder in onze armen hebben mogen sluiten.

Yahro… wees welkom!