Mama vind me gewoon een beetje lui maar ik denk er toch even anders over. Als alles voor me word gedaan waarom moet ik dan mijn best doen. Mijn grote broer brengt speelgoed. Ik beweeg al een beetje en kan goed omrollen. Dus eigenlijk kan ik me best redden. Op het moment dat ik op de grond lig en het zat ben ga ik gewoon lekker zeuren en mopperen waarop mama wel komt om me in zit stand te zetten. Echt super relaxed.

Alleen begint het me nu soms toch wel eens een beetje te lang te duren. Dus begin ik het een beetje te proberen. Maar iedere keer als ik bijna zit kom ik weer in de knoop met mijn been. De aanhouder wint zeggen ze altijd en vandaag ging ik eindelijk ook eens over het dooie punt heen. Het koste wat moeite maar zo lag ik op de grond en zo zat ik plots weer. Papa keek er zo van op dat hij mama riep waar ik van schrok en omtuimelde. Zodoende kon mama het dus nog niet zien want ik kreeg het geen 2x voor elkaar. Maar het komt vanzelf, het begin is er.