Normaal gesproken floept die speen er altijd lekker uit en probeer ik hem opnieuw te pakken. Als ik hem dan na heel lang proberen eindelijk te pakken heb is het ook wel handig om hem in mijn mond te steken. Dat is alleen een onoverkomelijk obstakel op dit moment. Hoe ik die speen en draai en ik mijn best ook doe, de speen verdwijnt niet tussen mijn lippen.

Vandaag gekozen voor een nieuwe techniek. Of het nu geluk was wil ik niet zeggen maar ik zat in de maxi cosi en die rotspeen floepte weer uit mijn mond doordat die arm van me inclusief hand dat speenkoortje een zwieper gaf. Omdat ik nogal moe was wilde ik wel dat hij weer gauw in mijn mondje terechtkwam. Dus weer proberen en friemelen. Ineens was het *PLOP* en jawel hoor… ik lag weer te sabbelen.

Heerlijk dat ik het nu ook zelf kan. Normaal ging ik dan vaak even liggen huilen totdat papa of mama hem weer in kwam doen.