Papa en mama proberen het bijna iedere dag. Een beetje kriebelen over je voetjes om te kijken of je daar op reageert of blazen in je nekje of je buik. Maar daar moet je nog niet bepaald om lachen. Het enige waar je echt op reageert en waarvan je als een gek gaat spartelen is als mama of papa tegen je praat. Dan ga je helemaal smilen en lachen. Duidelijk dat je het geweldig vind als dat gebeurd.

Maar papa en mama geven natuurlijk niet op. Er moet toch vanzelf het moment komen waarop jij reageert als er iets met je lichaam gebeurd. Mama was een beetje in een gekke bui en had zin om een beetje met jou te ouwehoeren. Eerst je voetjes kriebelen, je bleef gewoon strak naar mama kijken met een blik van: waar ben jij nou weer mee bezig?

Daarna een beetje op het buikje kriebelen. Ook dat gaf weinig resultaat. Toen maakte mama gekke geluidjes en ging op je buikje blazen. Een grote glimlach verscheen op je gezicht. Mama deed het nog een keer en iets langer. Daar begon de eerste schaterlach. Nu had mama natuurlijk de smaak te pakken en jij kreeg de hik van het lachen. Dat is eigenlijk wel zielig. Ben je jezelf zo aan het vermaken en lig je te schateren, krijg je die rot hik weer te verduren.

Wat mama kon wilde papa natuurlijk ook doen. Er is natuurlijk niets leuker dan je kind zo te zien genieten. Dus hij ook blazen en gek doen. Het gek doen vond je nog wel leuk maar het blazen .. nee. Papa moet waarschijnlijk nog een beetje oefenen.

Helemaal buiten adem ging je uiteindelijk maar weer aan de borst. Mama hoefde alleen maar het geluidje te maken wat ze ook deed als ze op je buik ging blazen en je liet los en verscheen een brede glimlach. Echt helemaal geweldig.