Op de camping is er flink mee geoefend want er word nogal wat goedemorgen/doeg/doei/eet smakelijk/welterusten/tot straks en wat al niet meer gezegd. Omdat ik meestal als andere mensen weg gaan thuis blijf zeggen ze dat natuurlijk ook tegen mij en hopen ze op een reactie. Die reactie bleef over het algemeen uit. Wel bleef ik ze nastaren totdat ik ze niet meer zag.

Maar zoals ik zei… er werd flink geoefend. Vooral de overburen van opa en oma op de camping zijn hier heel vasthoudend in geweest. Altijd maar zwaaien en doei zeggen. Na een tijdje kreeg ik het toch wel door en begon ik ook terug te zwaaien. Ok, de mensen waren al weg en zagen het dus niet maar ik deed het wel. Iedereen had allang afscheid van me genomen en was bijvoorbeeld al op de parkeerplaats of ik was daar zelf al en dan ging ik nog zwaaien. Soms was het zelfs zo erg dat we al in de auto zaten en zelfs al op de snelweg als ik nog eens begon met zwaaien en dada zeggen. Niet klagen zou ik zo zeggen want ik geef tenminste reactie.

Het moet gewoon nog even wennen dat ze ook afscheid van mij nemen en het komt vanzelf wel een keer dat ik ook op het juiste moment afscheid nemen terwijl mensen het ook echt zien.