Ik kan al heel goed naar het dressoir kruipen en dan even uitgebreid zitten. Dan kijk ik heel even of mama/papa zit te kijken. Als ik zie dat ze niet opletten trek ik gauw een laatje open en ga even uitgebreid zitten snuffelen. Papa en mama zijn wat minder enthousiast ook al vinden ze het wel vertederend om mij zo helemaal verdiept in een laatje te zien graven.

Als ze me dan even corrigeren reageer ik ineens niet meer op mijn naam en zelfs niet op bijnamen. Totdat ze opstaan. Dan doe ik net alsof ik helemaal niet met het laatje bezig was. Dan krijg ik even op mijn kop en het laatje gaat dicht. Daarna gaan ze weer zitten en zie ik mijn kans schoon om gelijk weer het laatje open te trekken. Dit “spelletje” kan ik echt heel goed volhouden.

Wat me alleen altijd opvalt is dat mijn broer Kaye op de tafel altijd dingen zitten te pakken en te bekijken. Een stukje terrein wat voor mij nog niet helemaal was weggelegd. Tot vandaag, want vanuit het niets pakte ik de rand van de tafel en hop daar stond ik ineens. Wat een mooie ervaring was dat. Eindelijk kon ik bij die drinkbekers op tafel, koekjes, snoepjes of belangrijke papieren. Alles was voor nu bereikbaar. Ook bij het tv kastje opstaan en dan proberen op dat rode lampje te drukken. Heerlijk die vrijheid.

Als ik op de grond zit in bijvoorbeeld de keuken waar het toch niet echt speelterrein is en papa of mama wil me maar weer naar de kamers loodsen geef ik ze 2 handjes en ga dan lekker stappend richting kamer. Zodra ze me los laten is het ook klaar, dan ga ik gelijk op mijn kont zitten. Zo stevig sta ik nou ook nog weer niet.