Zoals in iedere zwangerschap en dus ook in deze moesten we weer naar de verloskundige. Het standaard verhaaltje werd weer afgedraaid. Hoe voel je je? Slaap je goed? Heb je vragen? Voel je de baby bewegen?

Daarna word dan even de bloeddruk gemeten en gevoeld hoe de kleine gegroeid is. Daarna word het dan tijd voor het hartje luisteren. Het is heel erg belangrijk dat deze controles gebeuren, maar als je het kindje voelt bewegen op geregelde tijden en je het hartje kan horen. Dan maak je je eigenlijk al niet meer ongerust. Het enige waar we nu echt naar zitten uit te kijken is die 20 weken echo. Want daarop word alles goed bekeken en weet je of je voor zover we nu kunnen achterhalen helemaal gezond bent. Daarvoor zit je een beetje in spanning.

Dus nadat de verloskundige ons vroeg hoe het nu zat met de echo konden we weer huis aan na een nieuwe afspraak gemaakt te hebben voor 11 maart. De vraag hoe het zat met de echo zal ik eventjes nader toelichten.

Met je grote broer hadden we een echo laten maken bij een echo bureau. De reden hiervoor was dat de verloskundige zelf geen echo apparatuur heeft. Uiteindelijk is dit ook wel veel leuker omdat je veel meer foto’s krijgt en een DVD waar alles op te zien is. Aangezien we nu de echo zouden krijgen bij de verloskundige en we dachten dat het ongeveer allemaal wel hetzelfde zou lopen hadden we een paar gasten uitgenodigd.

Met je broer was oma mee geweest en het leek papa en mama nu leuk om oma en beppe allebei mee te nemen omdat dat bij het echo bureau ook nooit een probleem was. Wat we alleen bij de verloskundige kregen te horen was dat daar papa mee kon met mama en verder was het gesloten terrein. Het hokje is te klein voor zoveel mensen.

Daarop werd natuurlijk gelijk besloten om dan naar het echo bureau te gaan. En die echo kon net op het nippertje worden geregeld voor 11 maart. We zijn dan al wel op de 22 weken maar dat kan de pret niet drukken. Alles is dan nog precies klein genoeg om goed onder de loep te kunnen worden genomen.