De verwachting bij tante Harma was dat het allemaal helemaal niet zo lang zou duren. Ze was zelf een heel eind te vroeg geboren dus het zat er dik in dat de kleine dat gelijk over zou nemen. Een gedachtegang die natuurlijk wel te volgen is maar waarvoor niemand zijn handen in het vuur zou durven steken. Zolang je hier ook maar niet al te fel vanuit gaat valt het misschien ook nog mee. Het werd nu alleen wel een stuk zwaarder want hoelang zouden deze laatste loodjes nog duren.

Het antwoord kwam voor tante Harma vandaag. Eindelijk werd het wachten en de spanning beloond. Voor papa en mama kwam het niet zo goed uit want tante Harma zou vandaag op ons (de kids) passen maar toch. Diep in de nacht begonnen de voorzichtige weeën en dus werd er niet veel geslapen. Na een aantal uren flink doorpezen en een autorit naar het ziekenhuis want ze wilde niet thuis bevallen was de kleine eindelijk daar.

Als je daar aan terug denkt had ik wel gewild dat ze die auto hadden van de undercover operatie van P.R. de Vries. Lijkt me toch geweldig om de stress en spanning van die gezichtjes af te lezen. Ome Guido met de handen wit geknepen fronsend achter het stuur. Wat gaat er op zo’n moment door je heen. Papa is in ieder geval blij dat hij het niet mee heeft hoeven maken omdat mama gewoon lekker thuis wilde bevallen beide keren.

In de middag kregen we het verlossende bericht. Rianne Amara Kleijn was geboren. Een heel lief klein meisje van 52cm en 3560 gram. De bevallingsdag was nogal zwaar geweest voor de hele familie en ze zaten natuurlijk nog in het ziekenhuis. Daarom werd besloten om bij thuiskomst (de 28^e) even te bellen zodat wij dan met het hele gezin de kleine konden komen bewonderen.

Uiteindelijk bleek in het ziekenhuis de zoete inval al te zijn geweest met allerlei familie (ouders van Guido en pake/beppe). Echt rustig bijkomen was er dus nog niet bij. Ook had tante Harma veel last van haar bloeddruk waardoor ze eigenlijk niks kon en aan bed was gekluisterd.  In een ziekenhuis ontvangt het toch niet altijd lekker bezoek denk ik. De gezinskamers zijn er wel mooi, dat is dan wel weer een voordeel.

Gelukkig mochten ze de 28^e lekker naar huis toe en gingen we bij ze langs. Niet te lang want het kwam allemaal niet uit met voedingen en dergelijke. Papa was nu voor het eerst zelf oom geworden dus die wilde wel graag even kijken hoe het kleine wondertje van zijn zus eruit zou zien. Wat een droppie weer met een heel smal spits gezichtje. Verder een heel gaaf huidje, wat dat betreft zit het in de familie want dat hadden wij (Kaye en Yahro) ook.

Mama had haar even vastgehouden en vond het zo schattig. Papa was weer een beetje onwennig. Denk dat papa’s meer meegroeien met de kinderen en als er dan weer zoiets klei(j)ns is moeten ze er echt aan wennen. Mama’s blijven dat meer gewend. Kaye wist echt niet wat hij ermee aan moest. Zoiets kleins en teers bij mama op schoot. Hij wilde zo lief voor haar doen maar had geen idee hoe hij het zou aanpakken. Eigenlijk deed hij nu dus een beetje stuntelig.

Volgende keer maar weer even kijken als alles wat bedaard is. Tante Harma en ome Guido:
van harte gefeliciteerd met jullie aanwinst!