Maandagochtend 30 juni. De dag begint weer vroeg want papa moet gewoon om 7 uur beginnen. Hij voelt zich wel een beetje anders als anders. Alleen kan papa er de hand niet echt op leggen wat het is. Gewoon een soort gevoel. Maar de dag vordert en al gauw word het een beetje in de achtergrond geschoven.

Mama slaapt ondertussen samen met je broer lekker een gat in de dag. Even lekker bijkomen van het weekend. Zodra mama wakker word heeft ze alleen nogal last van krampjes in de buik. Eigenlijk verwacht mama dat ze aan de diarree zal gaan of dat haar ontlasting weer erg hard is. Hier heeft ze namelijk de hele zwangerschap last van gehad.

Echt iets aan te doen is er helaas niet dus mama neemt maar een aspirientje en maakt zo vaak mogelijk een uitstapje naar het toilet. Dit kabbelt zo lekker de hele dag door en mama kan er in de middag zelfs bijna niet van slapen zo vervelend is het. Als mama dan eindelijk lekker weg aan het doezelen is, schop jij weer onrustig in mama’s blaas zodat ze weer als een speer uit bed moet om naar het toilet te gaan.

Al met al dus lekker bezig. Hier word mama al gauw helemaal moedeloos van want ze heeft er toch echt wel behoorlijk last van. De warme kruik helpt uiteindelijk toch een beetje om de pijn te verzachten. Irritant, zeer irritant, blijft het echter wel.

Ondertussen is papa op kantoor druk bezig met nieuwe medewerkers aanmaken. Dat moet ook 1x in de zoveel tijd gebeuren. Hij is nog niet helemaal klaar als het eigenlijk al tijd is om naar huis te gaan. Alleen is er dat onbestemde gevoel nog steeds dat er iets op stapel staat. Wat papa dus gauw doet is even een stapje harder doorgaan en het nog even snel afmaken. Dan maar 10 minuutjes later naar huis. Hoe hij dat aan mama uit moet leggen die papa snel thuis wilde hebben om nog even een boodschapje te doen ziet papa dan wel weer. Hopelijk staat ze nog niet klaar bij de deur. Dat klopte dus ook. Mama lag nog op de bank met een kruikje.

Gauw even boodschapjes gedaan. Nu maar hopen dat het snel over is met de krampjes.